16 milyon emekli…

16 milyon çalışan…

1.500 bin stajyer ve çırak mağduru…

1.500 bin 5000 ve kısmi mağduru…

Atanamayan öğretmenler…

Dul ve yetim maaş mağdurları…

Daha yazamadığım, ülkenin yüzde ellisinin mağdur olduğu bir ortamda mağduriyet yaşayanlar kendi mitinglerini neden yapamıyor organize edemiyor da siyasetçiler miting yapacağız diye açıklamalar yapıyor? Mağduriyet yaşayanlar kendi hakları için ses çıkarmıyor yan yana gelemiyorsa bunda bir sorun yok mu?

Ya hazıra alışmışlar ya da umutları yok. Bunu ortadan kaldırmak için de önce bir umut lazım…

Mağdur milyonları yan yana getirebilmek için önce umut gerekiyor. Aynı EYT’de olduğu gibi ‘Seçimi kaybetsem de yokum‘dan sonra açıklanan mitingle dosyanın önce masada olduğu açıklandı sonra çalışıyoruz denildi. Miting kalabalık olunca ve kitlenin vazgeçmediğini gördükten sonra eksik de olsa EYT hakkı verildi.

Siyaset insan sayısına bakar… İnsanlar alanlarda, meydanlarda ‘hakkım için ben de varım’ diyerek eşiyle çocuğuyla mitinglere katılmaya başladıysa siyaset mercii sizi kale alır. Yoksa Twitter’da TT ol, dünya sıralamasına gir, gündemden düşmemek davayı diri tutmak için önemli ama sosyal medyadaki etkileşimlerin de bugün düştüğünü görüyoruz. Bu da bize yine, yeniden umut lazım olduğunu gösteriyor.

En düşük maaş alan 10 milyon insan var. Kök maaşı 10.000 TL’den az olan 6 milyon emekli var ve EYT’den emekli olanların yüzde ellisi tekrar çalışma hayatına dönmüş geçinemiyor yani…

Yeni mağduriyetler oluştu ve geçim her geçen gün daha da zorlaşıyor. Bu süreç 2026’da sonlanacak, enflasyon düşecek deniyor ama siyasetçinin sözüne inanan var mı?

İşçi, emekli, mağduriyet yaşayanlar bir olmalı. Bir olunduğunda hak alındığını kanıtlayanlar da yine hakları için alanlarda olmalı. 2008 yılında maaş reformu yapan AK Parti her emeklinin maaşının yüzde ellisine el koyuyor. Yani her ay her emekli devletine maaşının yarısını bağış yapıyor neden?

İşçi ve emeklilerin yasalarına dokunulmamalı. Her gelen iktidar önce işçi ve emekliden başlıyor. Biz buna daha ne kadar sessiz kalacağız?

Ses ver emekli

Ses ver işçi emekçi kardeşim. Üreten sen, ezilen yine sensin. Evine ekmek aş götürmek için mücadele eden sensin ama ekmek fiyatını bilmeyen el bebek gül bebek özel arabalarda şoförlerle gezenler seni yönetmeye devam ediyor. Mağdur olan Meclis’te kendine yer bulamıyor emekli ve işçi mecliste kendine yer bulamıyor ama baba parasıyla ya da grupların adamı olarak iş takibi için vekil olanların da işçi ve emekliler umurlarında olmuyor. Madem öyle biz de birlik olup o meclisteki ceylan derili koltukları neden sallamıyoruz?

Bir olmaya, yan yana alanlarda meydanlarda ses verip sadece aşımız ekmeğimiz ve ailemizin bekası için yan yana gelip o ceylan derili koltukları sarsmaya,  uykularını tekrar kaçırmaya işçi ve emekliyi ezberlemelerini sağlamaya var mısınız?

Ses ver emekli, Ses ver mağduriyet yaşayan çalışan kardeşim!