Gözü dönmüş azgın bir azınlığın yaptığı vahşet ve saçtığı dehşet nasıl anlatılır bilmiyorum.

Gerçi insanlık tarihi böyle bir barbarlığı ve vahşeti daha önce gördü mü onu da bilmiyorum.

Amerika’nın Afganistan’da, Irak’ta ve Vietnam’da yaptıkları, Fransa’nın Tunus, Cezayir ve diğer Afrika ülkelerinde yaptıkları, Çin’in Uzak Doğu’da yaptığı katliamlar ve uygar (!) diğer Avrupa ülkelerin yaptıkları, birbirinden acımasız soykırımlar.

Affa sığınarak söylemek gerekirse peygamberlerin bile ıslah edemediği bir topluluktan da başka ne beklenirdi ki!

Dünyanın gözü önünde yıllarca mazlum ve masum insanları kadın, çocuk, genç, yaşlı demeden hunharca katleden işgalci bir terör devletiyle dünya karşı karşıya.

Son yıllarda tarih kitaplarında bile görmediğimiz bir vahşetle karşı karşıyayız.

Son bir yıl içerisinde binden fazla Filistinli’yi katledip binlerce evi zorla işgal edeceksin, defalarca üzerlerine misket bombası atacaksın ve tüm bunlar yetmezmiş gibi insanları evine hapsedip nisbet edercesine bu insanların karşısında rock festivali yapacaksın ve herkesin buna sessiz kalmasını bekleyeceksin.

Yaptığın onca zulmün milyonda birine maruz kalınca da dünyaya duyar kasacaksın.

Men dakka dükka…

Mahzun coğrafyanın üzerinden eksik etmediğin ölüm nitekim seni de buldu.

Ve anlaşılan o ki bu ölüm ve korkusu artık asla üzerinden eksik olmayacak.

Ahmed Yasin ve arkadaşlarının yaktığı intifada ateşi o topraklarda İsrail diye bir devlet kalmayana kadar devam edecek.

İki gündür havadan, karadan ve denizden ablukaya alınan Filistin’de durum içler acısı. Daha acısı ise sözde müslümanların durumu.

Düşman düşmanlığını elbette yapıyor ve en ufak bir olayda tek vücut halini alıyor. Küfür tek millet oluyor, peki müslümanlar neyi bekliyor hala?

Milyarlarca müslümanın yaşadığı dünyada hala Ebabillerden medet umuluyorsa çok da fazla söze gerek yok aslında.

Yıllar önce felçli haliyle ümmete mektup yazan Şeyh Ahmed Yasin’in bugünlere ışık tutan mektubunu her bilinçli müslümanın okuması gerektiğini bugün daha iyi anlıyorum.

“Bu ümmet utanmaz mı?” diye niye başlar bir mektup sorusunun cevabını bugün buluyorum zihnimde.

“İçimizdeki İrlandalı” tabirini yıllarca duyduk iç politikada. Son iki üç gün öğrendik ki içimizde sadece İrlandalı yokmuş, pek çok İsrailli de varmış.

Sosyal medyada kendini sevgi pıtırcığı olarak gören utanmaz sayısı pek de azımsanmayacak sayıda. Anlaşılan o ki İsrail lobisinin en güçlü olduğu ülkelerin başında ülkemiz geliyor. BOP için Türkiye’nin önemini de burdan anlamak mümkün.

Bu kadar olumsuzluğa rağmen sevindirici şeyler de yok değil. Filistin mücadelesine ilk günden sahip çıkan ve geri adım atmayan ülke yine Türkiye. Rabbim Türkiye gibi Filistin’in yanında duran ülkelerin sayısını ve gücünü artırsın yoksa dünyanın bir çok yeri Filistin olmaya aday.

Bugünlerde Filistin’de mücadele eden masum çocuk, yaşlı, genç, kadınlarımızın büyük ölümlerini duyuyoruz. Rabbim hepsinin şehadetini kabul eylesin.

Umarım bu savaş işgalci, bebek katili İsrail’in ve işbirlikçilerinin son çırpınışları olur. Rabbim müslümanların ve orada mücadele eden mücahitlerin ayaklarını sabit kılsın.

Elbet bir Selahaddin çıkacak ve Kudüs’ü tekrar özgür kılacak. O güne kadar Allah bizleri Filistin davasına yüz çevirenlerden ve aleyhine konuşanlardan etmesin.

Şairin dediği gibi Filistin bir sınav kağıdı, her mümin kulun önünde.

Sınavı kaybetmeyen müminlerden olma ümidiyle…

Vesselam…